Een betoverend Beeckestijn

Gisteren hoorde ik op het nieuws dat het vandaag mistig zou worden, dus ik heb mijn wekker extra vroeg gezet. Niks is mooier dan een wandeling met de hond door een mistig Beeckestijn. Zodra ik de straat uit ben en het bos instap, kom ik in een andere wereld. Het enige geluid wat ik hoor is het geknisper van mijn voetstappen en het gehijg van Robbie. En natuurlijk het gefluit van de vroege vogeltjes, die zich niks aantrekken van de mist.
Ik word gedwongen tot langzaam wandelen, want Robbie is niet zo snel meer en kan zich helemaal verliezen in het eindeloos snuffelen aan een blaadje. 

Wat een schoonheid om me heen, ik wil het allemaal indrinken en het beeld voor de rest van de dag vasthouden. Straks gaat de zon schijnen en dan is deze betoverende wereld verdwenen.
Het is nog fris buiten en ik trek mijn vest om me heen.

Alle muizenissen in mijn hoofd dwarrelen weg. Hier in de natuur is er geen plaats voor. Ik kijk, en alleen over wat ik zie, mogen mijn gedachten gaan. Schoonheid, puur natuur, goddelijke geur, bomen.....leven wat eeuwig doorgaat, ook als ik er niet meer ben.

Het fijne van zo vroeg gaan, is dat ik niemand tegen kom. Ik loop in de stilte, die extra stil lijkt door de wattige deken, die zich heeft uitgespreid over de grasvelden.

Mijn haar wordt een beetje nat van de mist en mijn schoenen drijfnat van het gras. Ik krijg koude voeten, maar het deert me niet. Ik zal binnenkort mijn kaplaarzen weer tevoorschijn gaan halen, want de herfst kondigt zich aan.

Als we tot slot om het weiland lopen, kan ik alleen vage koeien zien. Ik zeg het tegen Robbie, maar die vindt het niks bijzonders want hij ziet alles in de mist, altijd, met zijn blinde oogjes.
We schrikken van een hond die ineens voor ons staat en de hond schrikt net zo erg van ons. We zijn blijkbaar toch niet de enigen die hier wandelen.

Onze wandeling zit erop. We gaan naar huis, waar Robbie zijn brokken krijgt en daarna lekker in zijn mandje gaat slapen. Ik kruip op de bank met koffie en een boek en probeer het vredige gevoel van de wandeling zo lang mogelijk vast te houden. Ik voel een overweldigend gevoel van dankbaarheid dat er zo'n prachtig landgoed gewoon op de hoek van mijn straat is. Of het nou mist, regent of dat de zon schijnt, het voelt er altijd goed.


                                                         De natuur heelt, dat weet ik zeker.