Yorkshire Dales en Lake District

Tot nu toe waren we alleen nog maar in het zuiden, westen en midden van Engeland geweest en ik wilde dolgraag ook eens een ander gebied ontdekken.

Het kwam eigenlijk allemaal door de serie van James Herriot, die plattelands dierenarts in de Yorkshire Dales. Als ik hem daar rond zag rijden door dat prachtige landschap.........omg! Naast de Dales ligt het Lake District, wat ook al lang op mijn verlanglijstje stond. 

Maar ja, die boot hè....wij zijn allebei geen bootmensen en Steve wordt heel snel misselijk op een boot, zegt hij. Hij refereert dan aan jaren geleden dat hij met een stel mannen op de Noordzee ging vissen in zo'n bootje en iedereen ziek werd. Ik denk persoonlijk dat de hoeveelheid bier dat toen vast genuttigd is er veel mee te maken heeft gehad. Afijn, we hebben geboekt en hij hield al weken van te voren het weerbericht in de gaten. Voor allebei een emmer mee aan boord genomen voor de zekerheid, want zo'n zakje leek me maar niks. Niet nodig gehad hoor. En het was enig! We werden uitgezwaaid door onze Engelse overbuurvrouw met haar zoontje en hond in de bakfiets, zo leuk. ( en de volgende dag kwamen vrienden ons uitzwaaien die ons belden, waar we nou stonden; op het voor- of achterdek? )

We hebben heerlijk tot laat op het dek gezeten, beetje zitten kletsen en kijken naar de golfen. Binnen kon je alle kanten op, van bingo tot live muziek en er was zelfs een bioscoop. De hut en het eten, alles was prima en ik vond het een hele leuke ervaring, voor herhaling vatbaar. 

Wat ook zo heerlijk was, was dat we maar heel kort hoefden te rijden naar onze bestemming. We zouden zelfs veel te vroeg zijn om de airbnb in te kunnen, dus eerst maar naar York. Leuke stad met een schattig buurtje, waar je je in een Harry Potterfilm waant. The Shambles. 

Daarna door naar onze bestemming in Skipton. We hadden een hele leuke airbnb vlak aan een kanaal. We hadden net uitgepakt en zaten in ons tuintje. En toen brak er een vechtpartij voor ons neus op het pad uit! Steve en de buurman er nog tussen gesprongen, voordat er iemand in het kanaal zou belanden. Wat een toestand! Volgens de buren was dit, in de twee jaar dat ze er woonden, nog nooit gebeurd. Het was in ieder geval een héél bijzonder begin van onze vakantie. Tjonge....

Wat trouwens enig was, was dat we hele leuke buurtjes hadden, naast ons en verderop. Mensen die er gewoon woonden. Je ziet hoe de tuintjes zijn en je had dus nul privacy en we raakten al snel aan de praat met elkaar. Ik kreeg helemaal het campinggevoel, van samen een wijntje drinken en gezellig kletsen. Dat deden we haast iedere keer nadat we de hele dag op pad waren geweest, zo gezellig.

We liepen in tien minuten naar het centrum van Skipton om uit eten te gaan en dat was enig zo langs het kanaal. Geen auto nodig, daar had ik de airbnb op uitgezocht. Dus het wijntje en de g+t mochten!

We zijn meteen de volgende dag naar Grassington gegaan, waar de serie van James Herriot wordt opgenomen. Niet de oude serie, dat was ergens anders. Het was er hartstikke druk en ik bedacht dat alle mensen die daar liepen één ding gemeen hadden; die serie. Het was ook de enige plek waar ik Nederlanders heb gehoord. Wij horen zelden Nederlanders in Engeland. Deze foto is van het huis waar zich zogenaamd alles afspeelt. We hebben een poosje staan praten met een winkelier, die vertelde dat ze voor de serie nog een paar pilaren bij de voordeur zetten met een dakje erop. Ze vertelde ook hoe dat filmen in zijn werk ging en hoeveel het dat dorpje gebracht heeft, qua toerisme. Je gaat toch iets eten of koffie drinken en misschien nog iets kopen in een van de leuke winkeltjes, dus ja, zij zijn blij met de serie.

Waar ik erg van onder de indruk was, was het huis van de Brönte Sisters. Of meer van het verhaal over hun gezinsleven. Dat ga ik hier niet allemaal oplepelen hoor, maar hun vader heeft al zijn kinderen overleefd, zo triest. En dat huis, zó donker. Ook dat van Beatrix Potter trouwens. Wat waren het donkere huizen vroeger zeg. Ik zou er helemaal depri van worden. Maar wel heel erg leuk om te zien hoe men toen leefde. Als je in de buurt bent van Haworth en je hebt Wuthering Heights en Jane Eyre gelezen, dan wil je hier heen, geloof me.

Dit is Bolton Abbey en van dit soort ruïnes zijn er veel in deze omgeving. Prachtig!

We waren op weg ergens naar toe en maakten een stop in het plaatsje Middleham. Er waren daar overal in de buurt stallen met racepaarden. En ze gingen dus gewoon met die paarden door het dorpje naar de racebaan om te oefenen. Veel meer paarden dan je op de foto ziet hoor. De bus, auto's en alles moet wachten tot ze voorbij waren. Ik ben anti racen met paarden, maar vond dit toch wel een erg leuk gezicht. En allemaal jongelui op die paarden. 

We waren op weg naar The Forbidden Corner, een soort pretparkje. Maar geen achtbanen of dat soort dingen hoor. Het was een labyrinth, waar je je weg uit moet zoeken en langs allerlei opstakels komt. Beetje spannend denk ik wel voor hele kleine kinderen, maar leuk voor grotere kids. En volwassenen! Ik hoorde mensen om me heen ook praten over dat ze hier vroeger als kind waren geweest. Wij vonden het enig. Zie je Steve om het hoekje kijken?

Wandelen kun je hier ook eindeloos, net als in het Lake District. Ik heb nog nooit zo veel outdoorwinkels bij elkaar gezien. Iedereen, vooral in het Lake District, loopt in een korte broek met een sportief jack en een rugzak en wandelschoenen. Je hoeft hier echt je leuke jurkje niet mee naar toe te nemen, hoewel je dan wel op zou vallen.

Na een week in de Yorkshire Dales te hebben genoten, ( ja, we hadden prachtig weer) zijn we door gereisd naar het Lake District. We zaten in het plaatsje Hawkshead, waar dit mooie kerkje stond. 

Ons huisje grensde aan een klein riviertje, met een weiland daar weer aan grenzend. Toen we aankwamen waren de koeien lekker door het water aan het lopen ivm de warmte. Ik dacht leuk te gaan filmen, maar moet je die moederkoe naar me zien kijken! Haar kalfje liep er naast. Het leek alsof ze er zo uit zou gaan springen om me aan te vallen. Forget het filmpje!

We zaten vlakbij Lake Windermere en uiteraard hebben we een boottochtje gemaakt. Nee, niet in deze boten natuurlijk! Steve wou niet eens roeien, tsss.....

Ik heb veel oude telefooncellen gezien in al die jaren dat we in Engeland komen, maar nog nooit een die gebruikt wordt voor een defibrillator. Meestal worden ze gebruikt als kleine bieb. 

We waren in Ambleside, wat heel toeristisch is. Daar stel je je gewoon op in, vind ik, net als in Cornwall. Er zijn vooral heel veel Engelsen en die nemen allemaal hun hond mee op vakantie. Hartstikke leuk en heerlijk voor die honden daar.

Dus dan is het heel gewoon als je zoiets in een tearoom tegenkomt. 

Genoeg moois te zien in Ambleside.

Hier wilde ik al heel lang naar toe, het huis van Beatrix Potter, Hill Top. In mijn tiny house op de tuin heb ik een boek over haar bijzondere leven liggen, waar ik tussen het tuinieren door af en toe een stukje in lees. Dus hoe leuk is het dan om haar huis in het echt te zien? Héél leuk kan ik je verzekeren. Door het hele huis lagen haar boekjes open geslagen op een bepaalde pagina. Zo kon je zien wat ze nagetekend had van haar huis en verwerkt had in haar boekjes, zoals een dekenkist bijvoorbeeld. Ook de tuin, haar lust en haar leven, was geweldig. Je moet kaartjes online kopen van te voren, want het is druk en er is maar een kleine parkeerplaats, maar gelukkig stond er iemand de boel te regelen. 

Tja en wat gebeurde er toen? Het was de woensdag van de tweede week van de vakantie en we zouden zaterdagavond weer naar IJmuiden varen vanuit New Castle. 's Ochtends half zeven, in Nederland half acht, ik lag nog te slapen en ik hoorde Steve opeens praten vanuit de woonkamer. "Ja, ze slaapt nog," hoorde ik hem zeggen. "Moet ik haar wakker maken?" En meteen erachter aan: "O ja, natuurlijk moet ik haar wakker maken!" Ik zat al rechtop in bed, want ik vermoedde wat er zou komen! Daar kwam Steve met de telefoon naar het bed en op facetime waren onze zoon en schoondochter te zien met een baby in hun armen!!! Drie weken te vroeg geboren, maar helemaal gezond. Ons eerste kleinkind! Een jongetje, zo klein en schattig, ahhhh......

Nou, je snapt het al; we gingen helemaal niet wachten tot zaterdag met naar huis gaan. Ik ben meteen gaan bellen en we konden omboeken en de volgende dag terug, zodat we vrijdagochtend vroeg aan zouden komen in IJmuiden. 

De weg door het Lake District naar New Castle was prachtig en we kwamen langs Lake Ullswater, wat ik geloof ik nog mooier vond dan Lake Windermere. Ik heb de hele vakantie geprobeerd foto's te maken vanuit de rijdende auto, maar dat werkte niet. Dus op dit stuk hebben we de auto langs de kant gezet en kon ik deze foto maken van dit prachtige landschap.

Mijn verwachtingen waren hoog toen we hierheen gingen. Ik hoopte op ander landschap dan wat ik al gezien had en hoopte dat ik ervan zou houden. En dat is helemaal waar gemaakt. Meer dan dat zelfs.

Onderweg langs Lake Ullswater zijn we ook nog bij een hotel gestopt om voor de laatste keer koffie te drinken met een scone erbij. Dat hotel lag zo leuk aan het water. Bij deze foto zal ik er eeuwig aan denken dat we door prachtige natuur reden op weg naar onze kleinzoon.

Heerlijk naar huis!